سید عاشورایی

قلمی بردست گرفتم تا شاید از تاریخ پرافتخار و ماندگار شهید روحانی حجت اسلام مهدوی قلمی بزنم؛اماهرچه پیش ترمی‏رفتم، عمق وجودش مرا مجذوب خود می‏ساخت وگاه مرا ازنوشتن بازمی‌داشت. وقتی پای مصاحبه و روایتگری دوستان و همرزمانش می‏نشستیم، او را سیدی علمدار، پهلوانی نامدار، جان‏فدایی برای امام می‏دانستند. اگر کسی با او دیداری داشته است، ایشان را مرد میدان مبارزه می‏یافت.

برشی از کتاب

در یکی ‏از‏ خانه‏های‏ محل، ‏او‏ و ‏دوستانش ‏مانند ‏نصرت‏الله ‏ابراهیمی، ‏حسن ‏حیدری ‏و‏ عبدالرضا‏ جعفری، ‏با ‏به ‏راه ‏انداختن‏ گروه ‏تئاتر ‏به ‏فعالیتی ‏فرهنگی‏ اقدام‏ كرده‏ بودند. ‏موضوع ‏تئاتر ‏و ‏نمایش‏ آن‏ها ‏مبارزه ‏با‏ ظالم‏(كدخدای‏ محل ‏و ‏ارباب) بود.‏ روزی‏ عزت‏الله‏ ابراهیمی ‏صاحب‏ خانه ‏نفس ‏نفس ‏زنان‏از ‏راه‏ رسید‏ و‏ گفت:‏ «امنیتی‏ ها آمدند» به ‏دستور ‏سید‏حسین،‏ بازیگران‏ به ‏سرعت‏ لباس خود ‏را‏ تعویض‏كردند ‏و‏ شرایط ‏را‏ تغییر‏دادند. ‏بخشدار‏ محل‏ به ‏اتفاق‏ تعدادی‏ از‏ مأمورین‏ ژاندارمری ‏در ‏آن ‏محل ‏حاضر ‏شدند. ‏به ‏درخواست‏ بخشدار، ‏سید‏ حسین ‏شروع ‏به‏ توضیح‏ درباره ‏موضوع ‏آن ‏تئاتر‏ كرد:‏ «كدخدایی‏ از‏ طرف ‏دولت ‏بر ‏مردم ‏و‏ به‏ خصوص‏كشاورزها‏ ظلم ‏و‏ ستم‏ می‏كند؛‏ شهر ‏هم‏ عالمی‏ دارد ‏و‏ كشاورزهایی ‏كه‏ به‏ دنبال‏ این‏ عالم‏ شهر‏ با‏ ظلم ‏و ‏ستم‏ كدخدا‏ مقابله‏ می‏كنند» بخشدار‏ به ‏آنان ‏هشدار‏ داد‏ كه‏ مبادا ‏این ‏نمایش‏ برای ‏آن‏ها‏ ایجاد‏ دردسر‏ نماید…