هم زمان با اوج گرفتن نهضت امام خمینی، محسن تنها 16سالش بود که به صف انقلابیون پیوست. هر کجا تظاهرات و مجلسی انقلابی بود، محسن آنجا حضور می‌یافت و اعلامیه های حضرت امام را توزیع می‌کرد و اخبار روز قیام را در جامعه گسترش می‌داد. بعد از فرار شاه، محسن با حضور در مسجد جامع محل، برای برقراری امنیت شب تا صبح نگهبانی می‌داد. بعد از انقلاب، یکی از فعالین بسیج بود و با شروع ناآرامی های ضد انقلاب در کردستان به آنجا اعزام شد و به دفاع از حریم اسلام پرداخت. در نخستین ماه های شروع جنگ تحمیلی، محسن عازم جبهه ذوالفقاریه در آبادان شد. دوستانش به او ژنرال کوچک می‌گفتند. با اینکه دانشگاه جنگ ندیده بود اما در کار دیده بانی استاد بود و بسیار دقیق به قبضه های خمپاره، گرا می داد. در حال انجام مأموریت به شدت مجروح و بستری شد. اما این مرخصی اجباری او زیاد طول نکشید و خیلی زود عازم منطقه عملیاتی شوش شد و در عملیات فتح المبین شرکت نمود. در عملیات محرم، محسن فرمانده گردان 365 فتح از تیپ هشت نجف اشرف بود. با تشکیل گردان توسط محسن، نام و عنوان آن نیز به پیشنهاد احمد کاظمی، توسط خود محسن انتخاب شد. گردان فتح در این عملیات، خط شکن بود. او توانست با تصمیمات فرمانده دلیر و شجاع خود، در همان ساعات اولیه عملیات، سنگرهای کمین دشمن را منهدم کند. عملیات آخری که محسن در آن شرکت داشت و او را رهسپار خط سرخ شهادت نمود، عملیات والفجر مقدماتی بود. او در این عملیات، مسئول اطلاعات عملیات تیپ 3 روح الله بود.

شهید امرالله امینی برای دفاع از انقلاب اسلامی و مقابله با اشرار و گروهک های ضد انقلاب به سیستان و بلوچستان عزیمت کرد و پس از بازگشت از آنجا به عضویت سپاه پاسداران انقلاب اسلامی خمینی شهر درآمد. با آغاز جنگ تحمیلی، در هجرتی دوباره، دو ماه در جبهه میمک در استان ایلام به ترویج امور فرهنگی و برگزاری نماز جماعت پرداخت.

وی در شعارنویسی، توزیع اعلامیه، برگزاری راهپیمایی و تظاهرات نقش مؤثری ایفا می کرد. در تظاهرات 28 آبان 57 که مصادف با عید غدیرخم بود، حضوری شایسته داشت در شام عاشورای 1357. پس از پایین کشیدن مجسمه شاه از میدان اصلی شهر به همراه احمدرضا انقلابی ابراهیمی و جمعی از جوان های سر شاه را در مساجد و خیابان ها می چرخاندند و علیه رژیم شعار می دادند. چون خط خوبی داشت، اعلامیه و شعارنویسی دیوارها را انجام می داد. مادرش می‌گوید: اولین کسی که در مسجد بزرگ داد زد، مرگ بر شاه، بچه من حبیب بود. صداش از بلندگو پخش شد. جوان ها با او هم صدا شدند. در بهار سال 1359 زمانی که استان کردستان میدان تاخت و تاز گروهک های ضد انقلاب شده بود؛ حبیب الله شریفیان از نخستین افرادی بود، که برای اعزام به منطقه ی کردستان داوطلب شد و در عملیات آزاد سازی سنندج و محورهای مواصلاتی استان حضور داشت و پس از آزاد سازی سنندج و استقرار رزمندگان در محورها و پایگاه ها به عنوان مسئول خرید و تأمین تدارکات ناحیه کردستان انتخاب شد.

مدتی پس از پیروزی انقلاب اسلامی در سنگر سپاه پاسداران انقلاب اسلامی به پاسداری از دست آوردهای انقلاب مشغول شد. اسماعیل لری در جایگاه مسئول آموزش بسیج و عضویت شورای فرماندهی سپاه پاسداران انقلاب اسلامی خمینی شهر، لیاقت و شایستگی خود را به اثبات رساند. اسماعیل همیشه لباس بسیج بر تن داشت نه از این جهت که فرماندهی بسیج بود بلکه چون خود را خدمتگزار و خادم مردم می دانست. یک شب هنگام بازگشت از بسیج به خانه، از خانواده شنید که ِ پسر جوانی در منزل آمده و اسماعیل را مهندس خطاب کرده است. پدر و مادر دلگیر بودند چرا اسماعیل به آنها نگفته است که در رشته مهندسی عمران پذیرفته شده و در دانشگاه مشغول تحصیل است. اسماعیل تنها تبسمی کرد و گفت: "کو تا مهندسی؟ تازه دانشگاه ها هم تعطیل شده. اینقدر آدم باسواد از همه قشری تو بسیج داریم که من بی سواد لا به لای اون ها به چشم نمیام."