فراتر از عشق
هنگامي‌‌که به نام دانشجوي شهيد مي رسيم، اين يقين در ما پديد مي‌آيد که پذيرش شهادت و اقدام به جهادي که بدان منتهي شده، از سر خود آگاهي و با اراده روشن بينانه بوده است، و اين ارزش عمل را مضاعف مي‌کند و بدين دليل است که دانشجويان شهيد که در شمار سرآمدان ايمان و ايثار آگاهانه بوده اند، ستارگان هميشه درخشاني هستند که هر جوياي حقيقت، مي‌تواند راه خويش را با آنان بيابد. این کتاب در مورد شهیدانه های شهدای دانشجو است. هدیه ای بسیار مناسب برای آشنایی با دست نوشته های قهرمانان ایرانی.
برشی از کتاب
بار پروردگارا! به آن رحمت بي انتهايت كه همه موجودات را دربرگرفته و به آن نام هاي نيكت كه در همه اركان هستي تجلي نموده، تو را گواه ميگيرم جندالله را با سوگند به ثارالله،در لشکر روح الله، براي شكست عدوالله و استقرار حزب الله [که] زمينه ساز حكومت جهاني بقية الله [است] حمايت كن. شهید احسان الله رفیعی
یک جرعه ماه
هنگامي که به نام دانشجوي شهيد مي‌رسيم، اين يقین در ما پديد مي‌آيد که پذيرش شهادت و اقدام به جهادي که بدان منتهي شده، از سرِخود آگاهي و با اراده روشن بينانه بوده است، و اين ارزش عمل را مضاعف مي‌کند و بدين دليل است که دانشجويان شهيد که در شمار سرآمدان ایمان و ايثار آگاهانه بوده اند، ستارگان هميشه درخشانی هستند که هر جوياي حقيقت، مي‌تواند راه خويش را با آنان بيابد؛ امروزدشمنانی کمین گرفته نظام اسلامي ما با شيوه هاي گوناگون، برآنند که رونق جهاد و شهادت را در چشم مردم ما، به خصوص جوانان و به ويژه دانشجويان، بشکنند و اين براي کساين که عادت کرده اند با راحت طلبی و تغذيه از ذخیره شرف و شجاعت و غبرت مجاهدان سرافراز، زندگي را بگذرانند، بسي مطبوع و دلنشین است. پس آنان نيز دانسته يا ندانسته به اين خط مشي خصمانه کمک مي‌کنند.
تو نامت را در ميدان مین جا گذاشتی و من خودم را در سجده نماز. تو خودت را روي مین جا گذاشتی و من خدا را روی مهر و جانماز. تو پرکشيدي به آسمان گمنامي و من اين روزها در پي آوازه و نام و خوش نامي ام. از شما تا ما، يک دهه شصت و هفتاد ویا هشتاد فاصله نيست؛ از قعر چاه تا منزلگاه ماه فاصله است! از شما براي ما، يک مشت استخوان آورده اند. يک تابوت نه چندان سنگني. يک پرچم و يک سنگ قبر. گرانيتِ سياه يا مرمر سفيد، چه فرقي مي‌کند؟ وقتی شما را در شهرها و دانشگاه ها تدفین مي‌کنند و ياد و راهتان، همراه با تکه استخوان و پاره پلاک هايتان، دفن مي‌شود.
<h4>برشی از کتاب</h4>
بعد از شهادت، يکي از نامه هايش را پيدا کردیم که نوشته بود: وصيت نامه ام را در جیب پیراهنم گذاشتم. چند روزي از خاکسپاري اش مي‌گذشت. با کلي دردسر، اجازه گرفتيم که نبش قرب کنيم. مقدار زيادي گلاب، براي از بین رفتن بوي بد جنازه، با خودمان برده بودیم. چون مزارش در بهشتِ حرمِ امام رضاست، قرار شد يکي از خادمین حرم اين کار را انجام دهد. قبر را که کندیم، بوي عطري همه جا پيچيد. جنازه نه تنها بوي تعفن نگرفته بود، بلکه فوق العاده خوشبو بود. وقتی خادم خواست نامه را از جيبش دربياورد، خون تازه از بدن فوران کرد. پيکر حميد سالم و معطر بود.
زلال مثل
چه حکايت عجیبی است روايت آنان که در راه عشق، از همه چيزشان؛ مال، جوانی و جان گذشتند و حتی از بذل نام در راه محبوب، دريغ نکردند. معناي کلام در گذار زمان چه متفاوت مي‌شود و عشق يکي از آنهاست. که اينان به رنگ خون تفسريش کردند و حال معنايش قلب هاي کنده کاري شده روي هر ميز و نيمکت شده است...! به راستی چه قرائت هاي متفاوتی است از يک کلام! چه دشوار است در اين زمانه پرمدعا، نوشتن از مردانی بی ادعا!
اما اي شهيد گمنام! با همه تفاوت هایمان، در يک چيز مشترکيم؛ تو پلاکت، نامت، يادت و همه وجودت، برجریده عالم ثبت است و خدایی شدی و معبود را با گم نامی تناسبی نیست.
برشی از کتاب
هنوز هم اگر از من بپرسند: مسعود آخوندي را به چه چيز مي‌شناسي؟ مي‌گویم: به پيکان سفيد رنگش که با آن به در خانه مان مي‌آمد و از دغدغه هايش مي‌گفت. دغدغه اسلام، ايران، سياست و... . تحلیل هايش آن‌چنان قوي بود که مرا به شگفتی وا مي‌داشت! هر شب منتظر بودم که زنگ خانه مان را بزند و از مسائل روز کشور، باخربم کند. مسعود دل پر دردي داشت و همیشه دنبال کسي مي‌گشت که با هم اتفاقات را تحلیل کنند و چاره‌اي بيانديشند. با تنی فرسوده و بيمار، همچنان عَلمش را محکم نگه داشته است؛ مادر مسعود را مي‌گویم که از زمان شهادت تک پسرش، هنوز پیراهن مشکي اش را درنياورده است. پیراهن مشکي او بيشتر از آنکه نشانه عزا باشد، علامت حيات است. پرچمی که جلوی مرگ ما را مي‌گیرد که مبادا فراموش کنيم براي بقاي اسلام و انقلاب، چه هزينه هايي داده ایم.زیرزمین
روایتی از جنگ بر روی سقف خانه ها
ثبت جنگ، ضرورت تاریخ است؛ تاریخِ ظلمی که سالیانی بر این کشور گذشت و حالا که خوب می‌نگریم، نگذشته است.
بیش از ۳۰ سال از پایان جنگ می‌گذشت؛ ولی حتی آمار درستی از تعداد تهاجمات هوایی به شهر اصفهان موجود نبود. حدود ۱۸۰ پرونده شهید، تعدادی عکس و تعدادی سند آتش نشانی، این همۀ منابعی بود که در شروع کار بمباران اصفهان در اختیار داشتیم؛ ضمن آنکه گاهی همین، اسناد گمراه کننده و نادرست بودند و لازم بود تک تک منابع بررسی و اسناد و خاطرات با هم تطبیق داده شود تا نقص و خطاهای گزارش شده کشف و لحاظ گردد. در واقع ما به یک پژوهش دقیق نیاز داشتیم و برای یک پژوهش خوب قبل از هرچیز منبع اطلاعات مهم است.
تهاجم دشمن از فرمان یک دیوانه شروع شد و ساعتی بعد صدای مهیب انفجاری...
برشی از کتاب
دوسه روز قبل، طیبه از مدرسه آمد و گفت مادر، توی مدرسه برای کمک به جبهه وسیله جمع می‌کنند، می شود برای من هم کمی چیز بخرید، ببرم مدرسه؟ خریدم. به خانه که آمدم، چشمم به پلاستیک های وسایل افتاد. هنوز نبرده بود مدرسه. نتوانستم خودم را کنترل کنم. بغضم ترکید و شروع کردم گریه کردن. باورم نمیشد که دخترم شهید شده است. دوست داشت برای عید، قرمز بپوشد. کفش و لباس قرمز. می‌گفتیم این رنگ برای تو زشت است. آن موقع عقاید خاصی داشتیم. مثل الان نبود که هرکسی هر رنگی بخواهد بپوشد. می گفتیم قرمز نه. یک رنگ دیگر. می‌گفت مگر خون شهدا قرمز نیست، تو از خون شهدا بدت می آید؟ من دوست دارم کفشم مثل خون شهدا قرمز باشد. تو دوست نداری مادرم. وقتی می بردنش بیمارستان سر تا پایش از خونش قرمز بود.
0
روز
00
ساعت
00
دقیقه
00
ثانیه
