آری من که نه به رسم لیاقت بلکه به لطف نامنتهایش مرا در راه پرداختن به زندگی شهدا قرار داده، اعتراف می کنم آن روزهایی که درگیر جمع آوری زندگی شهیدان هستم هیچ گاه بغض رهایم نکرده. بغض خانواده شـهداء هم که چیزی طبیعی و دائمی سـت. وقتی جگر گوشه ای برود جای خالی اش همیشه خالی ست... و حالا باورم شده که هر چقدر هم کار کنیم حق شهدا به این راحتی ها ادا نمی شود. اگر بخواهیم روز قیامت برای کاستی هایمان توجیهی بیاوریم خداوند شهید را می آورد. نگاه ما باید به حرکت شهداء باشد. حق شهید حق بسیار سـنگینی است بر گردن همه ما. همت خود را بیشتر کنیم و راه نورانی شهداء را پیرو باشیم. تحمل نبودن انسان های خوب دشوارتر از انسان های عادی ست، همین، داغ شهداء را برای خانواده شان جگر سوزتر کرده. در این کتاب بخش کوچکی از زندگی ‌نامه‌ های شهیدان مصطفـی کبیـری، ابراهیـم کبیـری، یوسف کبیری را می‌خوانید.

برشی از کتاب

آقا مصطفی برایم خاطره ای از دوران رزم اش گفت که یادم هسـت : با حمله دشمن، مردم آبادان خانه و کاشانه خود را رها کرده بودند و به شهرهای دیگر پناه می بردند اما گاو و گوسفند و پرندگان خود را رها کرده بودند. یک شب از دور صدایی شنیدم. رفتم نزدیک تا ببینم جریان چیست. متوجه شدم گاوی در حال وضع حمل است و بنده توانستم به او کمک کنم و جان او را نجات دهم. بعد هم برگشتم پتوی خود را آوردم و بچه گاو را پوشاندم و چون هوا سرد بود او را به مادرش رساندم تا بتواند شیر بخورد. خلاصه اینکه اگر این مدتی که در جبهه بودم نتوانستم کاری از پیش ببرم ولی توانستم به گاوی که در حال تلف شدن بود کمک کنم. (روایت همسر شهید)