مسافر زمان

روایتی از زندگی شهید بزرگوار رحمت الله مصدق کاشانی که سعی در ترسیم گوشه هایی ازحیات پر رنج این بزرگوار دارد.

برشی از کتاب

عصمت سبد چوبی پُر از ظرف را از لب حوض بر داشت و از پله‌های ایوان بالا رفت. به اتاق که آمد، با صحنه‌ای غیر منتظره رو به رو شد. رحمت‌الله انگشتش را به دیوار چسبانده بود و فشار می‌داد. چند قطره خون از شیار بین انگشتان تا روی مچ دستش سرازیر شده بود. عصمت با حیرت و نگرانی گفت:
_چیشده؟ داری چیکار میکنی؟
ـ هیچی مادر. داشتم لباسمو میدوختم که یک دفعه سوزن رفت تو دستم!
عصمت به پشت دست خودش زد و گفت:
_وای! خدا مرگم بده! آخه بچه این چه کاریه که کردی؟
با شتاب به طرف پسرش رفت و خواست کمکش کند. ناگهان با دیدن سوزنی که در بند اول انگشت اشارۀ رحمت‌الله فرو رفته بود و از کنار ناخنش بیرون زده بود، بر جای خود میخکوب شد! رحمت‌الله بی‌درنگ دوباره انگشتش را به دیوار چسباند و فشار داد. بالاخره سوزن پرخون را
کف دستش گذاشت و به طرف عصمت گرفت. عصمت ابروهایش را در هم کشید و با عصبانیت داد زد:
_آخه بچه‌جون مگه تو مادر نداری؟! به خودم می‌گفتی تا لباست رو بدوزم!
ـ آخه وقتی خودم می‌تونم واسه چی شما رو به زحمت بندازم؟…