گاهی فقط سکوت

گاهی فقط سکوت روایت زندگی زنی است که عشق و درد را با هم تجربه کرده و در انتهایی که ابتدای جاودانگی و حماسه شیر زنان سرزمینپهناور کشورمان است مُهر ایثار و استقامت زد، باشد که جرعه ای از جوهره این از خودگذشتگی بر صفحه قلبمان بنشیند و عطر آن وجودمان را آکنده از صفای عشق کند.

برشی از کتاب

عزا‌ گرفته‌ بودیم‌ که‌ حالا چه‌ کار‌ باید‌ کرد.‌ دیگر‌ هم‌ نمی‌شد‌ به‌‌ خانه‌ی آقا جان
برگشت.‌ اصلا کاش‌ از‌ همان ‌اول ‌قبول ‌نکرده ‌بودیم.‌ خانه‌ مان ‌هم‌که ‌به ‌غیر ‌از‌ یک ‌زیر‌زمین ‌نیمه‌ کاره‌ چیز‌دیگری‌ نداشت.‌ چند ‌وقتی ‌خواب‌ و‌ خوراکم‌ شده‌ بود‌ فکر‌کردن‌ به‌ این‌که‌ چه‌ ‌ می‌شود؟‌ بعد‌ از‌ نماز‌ دست‌ به‌ دعا‌ بر‌ می‌داشتیم‌ و‌ می‌گفتیم:‌‌”خدایا ! ‌تو‌ یار ‌بیچارگان‌ هستی، ‌خودت ‌یک ‌راهی ‌را‌ جلوی ‌پای ‌ما‌ بگذار.”
آخر ‌شب ‌بود‌که ‌عباسعلی ‌سراسیمه ‌به ‌خانه ‌آمد. ‌با ‌وجود ‌آرامش‌خاصی‌که‌ در ‌وجودش ‌موج‌ می‌زد؛‌ اما ‌هول ‌و ‌ولا در‌چهره‌اش بیداد ‌می‌کرد. ‌با‌ حواس‌ پرتی‌ در ‌اتاق ‌را ‌نیمه ‌باز‌ رها‌ کرد.‌ مثل ‌اسپند ‌روی ‌آتش ‌بالا ‌و ‌پایین‌ می‌ شد. ‌حرفی ‌نوک‌ زبانش‌ گیر‌کرده ‌بود؛‌ اما ‌نمی‌دانست ‌چگونه ‌آن ‌را‌ بیان‌کند.‌ کنارم ‌روی ‌زمین‌ نشست ‌و گفت:‌ اقدس‌ فردا‌ یدالله ‌بر‌می‌گرده. چه ‌قدر ‌زود. ‌مگه ‌قرار ‌نبود‌ هفته ‌دیگه‌ بیاد؟‌
برنامه ‌اش‌ عوض‌ شده. ‌اگر‌ما‌ مجبور ‌باشیم ‌مدتی ‌در ‌زیر‌زمین‌ خانه خودمان‌ زندگی‌کنیم!‌ شما…
‌حرفش‌ را‌ فوری‌ قطع‌ کردم…