یک جرعه ماه

هنگامی که به نام دانشجوی شهید می‌رسیم، این یقین در ما پدید می‌آید که پذیرش شهادت و اقدام به جهادی که بدان منتهی شده، از سرِخود آگاهی و با اراده روشن بینانه بوده است، و این ارزش عمل را مضاعف می‌کند و بدین دلیل است که دانشجویان شهید که در شمار سرآمدان ایمان و ایثار آگاهانه بوده اند، ستارگان همیشه درخشانی هستند که هر جویای حقیقت، می‌تواند راه خویش را با آنان بیابد؛ امروزدشمنانی کمین گرفته نظام اسلامی ما با شیوه های گوناگون، برآنند که رونق جهاد و شهادت را در چشم مردم ما، به خصوص جوانان و به ویژه دانشجویان، بشکنند و این برای کساین که عادت کرده اند با راحت طلبی و تغذیه از ذخیره شرف و شجاعت و غبرت مجاهدان سرافراز، زندگی را بگذرانند، بسی مطبوع و دلنشین است. پس آنان نیز دانسته یا ندانسته به این خط مشی خصمانه کمک می‌کنند.
تو نامت را در میدان مین جا گذاشتی و من خودم را در سجده نماز. تو خودت را روی مین جا گذاشتی و من خدا را روی مهر و جانماز. تو پرکشیدی به آسمان گمنامی و من این روزها در پی آوازه و نام و خوش نامی ام. از شما تا ما، یک دهه شصت و هفتاد ویا هشتاد فاصله نیست؛ از قعر چاه تا منزلگاه ماه فاصله است! از شما برای ما، یک مشت استخوان آورده اند. یک تابوت نه چندان سنگنی. یک پرچم و یک سنگ قبر. گرانیتِ سیاه یا مرمر سفید، چه فرقی می‌کند؟ وقتی شما را در شهرها و دانشگاه ها تدفین می‌کنند و یاد و راهتان، همراه با تکه استخوان و پاره پلاک هایتان، دفن می‌شود.

برشی از کتاب

بعد از شهادت، یکی از نامه هایش را پیدا کردیم که نوشته بود: وصیت نامه ام را در جیب پیراهنم گذاشتم. چند روزی از خاکسپاری اش می‌گذشت. با کلی دردسر، اجازه گرفتیم که نبش قرب کنیم. مقدار زیادی گلاب، برای از بین رفتن بوی بد جنازه، با خودمان برده بودیم. چون مزارش در بهشتِ حرمِ امام رضاست، قرار شد یکی از خادمین حرم این کار را انجام دهد. قبر را که کندیم، بوی عطری همه جا پیچید. جنازه نه تنها بوی تعفن نگرفته بود، بلکه فوق العاده خوشبو بود. وقتی خادم خواست نامه را از جیبش دربیاورد، خون تازه از بدن فوران کرد. پیکر حمید سالم و معطر بود.